Κατηγορία
ΜΙΤΑΤΑ
Τεχνική Έκθεση
ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΓΕΝΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Τα μιτάτα είναι παραδοσιακές, ξερολιθικές, κυκλικές ή ελλειψοειδείς κατασκευές που συναντώνται κυρίως στους ορεινούς όγκους και σε περιοχές με κτηνοτροφική δραστηριότητα. Λειτουργούν ως προσωρινά καταλύματα και χώροι παραγωγής τυροκομικών προϊόντων και συνδέονται στενά με την κτηνοτροφική παράδοση των κατοίκων της υπαίθρου. Αποτελούν δείγματα τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, συνήθως κατασκευασμένα από τους ίδιους τους κτηνοτρόφους, με τεχνικές που μεταδίδονται προφορικά από γενιά σε γενιά.
Ιστορικό Υπόβαθρο και Λειτουργία των Μητάτων
Τα πρώτα μιτάτα εμφανίζονται πιθανώς στη μεταβυζαντινή περίοδο, ωστόσο η χρήση πρόχειρων καταλυμάτων για τους κτηνοτρόφους έχει ρίζες από την Μινωική εποχή, όπως υποδεικνύουν οι αρχαιολογικές ενδείξεις. Η λέξη «μιτάτο» προέρχεται από το λατινικό «metatum», που σημαίνει προσωρινό στρατιωτικό κατάλυμα.
Το μιτάτο λειτουργεί ως χώρος διαμονής, αποθήκευσης, τυροκόμησης, και σε κάποιες περιπτώσεις, και ως χώρος κοινωνικών συναθροίσεων. Η χρονολόγηση των Μητάτων είναι αρκετά δύσκολη, αλλά δεχόμαστε σαν χρόνο κατασκευής ή ανακατασκευής τα ακιδογραφήματα που σε ορισμένες περιπτώσεις βρίσκουμε στα ανώφλια, στις παραστάδες και σε διάφορα άλλα σημεία της τοιχοδομής. Η ομοιότητα των θολωτών Μητάτων τόσο μορφολογικά όσο και τυπολογικά με τους Μινωϊκούς θολωτούς τάφους δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την προέλευση αυτού του είδους των κτισμάτων.
Αρχιτεκτονικά και Τεχνικά Χαρακτηριστικά
Συνοπτικά τα χαρακτηριστικά των μητάτων διακρίνονται όπως παρακάτω:
- Υλικά Κατασκευής: Τοπική ακατέργαστη πέτρα (σχιστόλιθος ή ασβεστόλιθος), χωρίς συνδετικό υλικό – ξερολιθική τεχνική.
- Μορφή: Κυκλική ή ελλειψοειδής κάτοψη, με διάμετρο 3–5 μέτρα, ύψος 2–3 μέτρα.
- Στέγαση: Επίπεδη χωμάτινη που στηρίζεται σε ξύλινα δοκάρια, η Θολωτή ξερολιθική στέγη τύπου εκφορικής κατασκευής (θόλος), φτιαγμένη από επίπεδες πέτρες που τοποθετούνται ομόκεντρα έως την κορυφή, χωρίς ξυλεία.
- Δάπεδο: Συχνά χωμάτινο ή σπανιώτερα στρωμένο με πέτρες.
- Άνοιγμα: Μικρή είσοδος, συνήθως χαμηλή, προσανατολισμένη συνήθως προς τα ανατολικά ή νότια.
- Εσωτερική διαρρύθμιση: Πέτρινα καθιστικά και ράφια για εργαλεία, χώρος για τυροκόμηση (παραστιά).
Τρόποι κατασκευής
-
Τα θολωτά Μητάτα είναι ξερολιθικές κατασκευές με θόλο, εκφορικού συστήματος που παρουσιάζονται να έχουν μορφή Κόλουρου Κώνου. Στην κορυφή τους προεξέχει ένας πολύ χαμηλός όγκος που αποτελεί τη στέψη του θόλου και που εξέχει πολύ λίγο από τον κυρίως κορμό του Μητάτου. Η εξωτερική διάμετρος των Μητάτων μπορεί να κυμαίνεται από 5 – 11 μέτρα η δε εσωτερική από 2,8 – 6,85 μέτρα. Το πάχος της παρειάς κυμαίνεται από 1 – 2.10 μέτρα, το δε ύψος της εξωτερικά από 1,90 – 4,20. Το ύψος του θόλου εσωτερικά ξεκινάει από τα 2,75 μέτρα και φθάνει στα 4,80μ. Στο εσωτερικό η δημιουργία της εκφοράς ξεκινάει από το ένα μέτρο περίπου του ύψους της παρειάς. Η σχέση ύψους με την εσωτερική διάμετρο δίδει ένα συντελεστή, ο μέσος όρος του οποίου είναι 0,78 και που είναι ενδεικτικός για τη φέρουσα ικανότητα της εκφοράς. Τα Μητάτα είτε είναι μεμονωμένα με μια μικρή “αυλή” για βοηθητικές εργασίες, είτε αποτελούν σύνολο με κάποιο άλλο μητάτο στο οποίο φυλάγεται και ωριμάζει το τυρί το λεγόμενο “κλειδόσπιτο ή τυροκέλι”.
Επίσης σχεδόν πάντα υπάρχει δίπλα από το μιτάτο η “μάντρα” όπου φυλάγονται τα πρόβατα. Άλλοι χώροι βοηθητικοί μπορεί να είναι ο “Κούμος”, μικρή κρύπτη και κάποιο υπαίθριο καθιστικό το χρησιμοποιείται και σαν υπαίθρια τραπεζαρία. Μέσα στο κυρίως Μητάτο υπάρχει πάντα μια εστία που πολλές φορές είναι κεντρικά τοποθετημένη και πεζούλες για καθιστικό ή χρήσης ύπνου. Στη κορυφή του θόλου υπάρχει μια μικρή τρύπα, ο “ανηφοράς” διαμέτρου περίπου 20 – 30 εκ. απ’ όπου μπαίνει φως και φεύγει καπνός. Η θύρα είναι πανομοιότυπη με αυτή των μινωικών θολωτών τάφων δηλ, αποτελείται από μονόλιθους.
Η θεμελίωση του Μητάτου γίνεται συνήθως σε συμπαγή και επίπεδο βραχώδη χώρο ώστε να είναι εύκολη η εξόρυξη και η μεταφορά της πρώτης ύλης. Αφού γίνει η ισοπέδωση και η αποχωμάτωση αρχίζει η κατασκευή. Διακρίνουμε δυο συστήματα κατασκευής της λιθοδομής.
-
Κοίλη Λιθοδομή: Αποτελείται από δυο ανεξάρτητες κατακόρυφες στρώσεις (παρειές) σχεδόν ισομεγεθών λίθων, που είτε βρίσκονται σε άμεση επαφή μεταξύ τους, είτε σε απόσταση η οποία καλύπτεται με μικρότερου μεγέθους λιθοσώματα άτακτα τοποθετημένα.
-
Συμπαγής λιθοδομή: Σε αυτήν την περίπτωση η λιθοδομή σε όλο της το πάχος αποτελείται από μια ενιαία κατακόρυφη στρώση (παρειά). Στην περίπτωση της κοίλης λιθοδομής η εσωτερική παρειά λειτουργεί σαν αντηρίδα στο θόλο και στο βάρος του ενδιάμεσου υλικού. Σε πολλές περιπτώσεις κατασκευάζεται μικρότερου ύψους δεύτερη εξωτερική παρειά το λεγόμενο “εξώφυλλο”. Παρατηρήθηκε ότι το “εξώφυλλο” πολλές φορές είναι κατασκευασμένο σε μεταγενέστερη φάση από ότι το αρχικό σώμα του μητάτου ως ενίσχυση στην εξωτερική παρειά.
Η εσωτερική παρειά κατασκευάζεται πάντα με μικρότερου πάχους λίθων που έχουν μορφή πλάκας. Το πάχος τους μειώνεται σταδιακά προς την κορυφή του θόλου όπου δημιουργείται το άνοιγμα για χρήση καπνοδόχου και φωτισμού. Οι λίθοι του θόλου έχουν μια ελάχιστη κλίση προς τα έξω ώστε να αποφεύγεται κατ’ αυτό τον τρόπο η είσοδος τους νερού στο εσωτερικό του μητάτου. Συνήθως εξωτερικά μεταξύ της κορυφής θόλου και της στέψης της εξωτερικής παρειάς συσσωρεύονται μικρής διαμέτρου πέτρες και θραυστά υλικά και δημιουργούν το μικρό κώνο της οροφής που προαναφέραμε. Αυτή η μάζα του θραυστού υλικού λειτουργεί σαν ένα απορροφητικό δίκτυο που κατά την περίοδο των βροχών και της τήξης του χιονιού παραλαμβάνει τη ροή και τη διασπά σε πολλά λεπτά στρώματα τα οποία κυλούν αργά προς την εξωτερική παρειά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο στην περίπτωση δημιουργία πάγου διογκώνεται η μάζα αυτή των λίθων η οποία όμως δεν επηρεάζει σημαντικά τη συμπεριφορά του συνολικού σώματος των παρειών.
-
-
Τα μιτάτα αυτά έχουν την κάτοψή τους ορθογωνική, η τοιχοποιία τους κατασκευάζεται συνήθως με παρόμοιο τρόπο με αυτά των θολωτών μητάτων, αλλα η στέγαση τους γίνεται με την τοποθέτηση ξύλινων δοκών πάνω στους οποίους τοποθετούνται μικρότερης διατομής ξύλα, στην συνέχεια ακολουθούν στρώσεις από τοπικούς θάμνους και στο τέλος τοποθετείται χωμάτινη στρώση συνήθως από αργιλικά πετρώματα. Η διάρθρωση του χώρου παραμένει ίδια με του καμπυλόσχημου μιτάτου. Σε ορισμένες περιπτώσεις ορθογωνικών μητάτων υπάρχουν μικρά ανοίγματα παραθύρων.
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΥΠΟΙ ΜΙΤΑΤΩΝ
Τα μιτάτα της ευρύτερης περιοχής του Ηρακλείου διακρίνονται κυρίως σε δύο κατηγορίες:
- Ορθογώνιας κάτοψης Μητάτα: μικρές λίθινες ορθογωνικές κατασκευές, συχνά μονόχωρες, με βασική υποδομή για ύπνο και στοιχειώδη μαγειρική. Τα μητάτα αυτού του τύπου συναντιώνται κυρίως στα Αστερούσια και στις ορεινές περιοχές της Δίκτης
- Θολωτά Μητάτα: Πρόκειται για θολωτές ξερολιθικές κατασκευές που συναντιώνται κυρίως στην ευρύτερη περιοχή του Ψηλορείτη.
Κατά περίπτωση και στους δύο τύπους μητάτων διαμορφώνονται και πιο σύνθετα συγκροτήματα, αποτελούμενα από περισσότερα του ενός μητάτων σε συνδυασμό με βοηθητικές κατασκευές (Κούμοι , μάντρες κλπ) που εξυπηρετούν ένα σύνολο κτηνοτρόφων.
ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΙΤΑΤΩΝ
Τα μιτάτα τοποθετούνται σε σχετικά απομακρυσμένες από οικισμούς περιοχές με κτηνοτροφική δραστηριότητα, συνήθως κοντά σε πηγές νερού και εύκολα προσβάσιμα από μονοπάτια και ζώα. Η χωροθέτηση γίνεται στρατηγικά για πρόσβαση σε πλούσια βοσκοτόπια και για προστασία από καιρικές συνθήκες. Συχνά εντοπίζονται σε σημεία όπου υπάρχουν φυσικά καταφύγια (σπηλαιώσεις, βραχοσκεπές κλπ).
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΙΤΑΤΩΝ
Τα μιτάτα είναι πολιτιστικοί θεσμοί για την αγροτική ύπαιθρο του Ηρακλείου και σημαντικοί φορείς άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς. Λειτουργούν ως κέντρα κοινωνικής συνοχής, μεταβίβασης τεχνικών και πρακτικών, χώρος φιλοξενίας και τελετουργιών (π.χ. γιορτές της τυροκομίας, τοπικά οικογενειακά πανηγύρια βοσκών κλπ). Ο ρόλος τους στη διατήρηση της ορεινής ταυτότητας και στην αναπαραγωγή τοπικών εθίμων είναι θεμελιώδης.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΙΤΑΤΩΝ
Στο σύνολο τους σχεδόν τα παραδοσιακά πέτρινα μητάτα έχουν εγκαταλειφθεί σήμερα με αποτέλεσμα να είναι σε κακή ή ερειπωμένη κατάσταση. Παρά την αρχιτεκτονική τους αξία, δεν υφίσταται θεσμικό πλαίσιο προστασίας τους, αν και ως ξερολιθικές κατασκευές έχουν ενταχθεί στον κατάλογο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
Στο πλαίσιο της ανάγκης διατήρησης τους σαν φορείς μια σημαντικής πολιτισμικής κληρονομιάς τα μητάτα θα μπορούσε να αξιοποιηθούν με διάφορους τρόπους και χρήσεις:
- Ανάδειξη ως πολιτιστικά μνημεία στο πλαίσιο αγροτουριστικών διαδρομών.
- Δημιουργία θεματικών μονοπατιών σε συνεργασία με τοπικές κοινότητες (π.χ. «Μονοπάτια του Μιτάτου»).
- Επαναχρησιμοποίηση ως καταφύγια ορειβατών ή χώροι ερμηνείας τοπικής κτηνοτροφίας.
- Προγράμματα ενίσχυσης νεαρών κτηνοτρόφων για βιώσιμη κτηνοτροφία στα ορεινά.
- Ενσωμάτωση στην τουριστική προβολή της Κρήτης ως πολιτιστικό τοπόσημο.
Τα μιτάτα αποτελούν ζωντανά τεκμήρια της ανθρώπινης προσαρμογής στο φυσικό περιβάλλον, και χαρακτηριστικά δείγματα τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής. Παρά την εγκατάλειψη που έχουν υποστεί, διατηρούν ισχυρό συμβολικό, πολιτισμικό και αρχιτεκτονικό φορτίο. Η ενσωμάτωσή τους σε στρατηγικές βιώσιμης ανάπτυξης, πολιτιστικής διατήρησης και τουριστικής αξιοποίησης μπορεί να προσδώσει νέα πνοή στην ορεινή Κρήτη, προωθώντας τη σύνδεση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος.